100+74 . باید خودم رو هم بزنم تا ته نشین نشم ....

تو این روزهای نبودن کلی اتفاق افتاد که خیلی هاش رو دوست داشتم و دوست داشتم در موردش بنویسم و وقت نکردم و دست و دلم به نوشتن نمی رفت . شنبه 14 مرداد مطلب دوم هم تو روزنامه سایه چاپ شد و این برام دوست داشتنی بود اما تو حالی که پدرم تو بستر بیماری بود فقط یه ذره تونست خنده رو به لبم بیاره . مطلب نخستین سنگ را کسی پرتاب کند که خود شرمسار گناهی نباشد که تو پست 100+67 نوشتمش تو وبلاگم . بازم با کمک همون دو نفر قبلی سپیده ( همسرم ) و فاطمه شهبازی ( سردبیر و مجری کارشناس شبکه رادیویی سلامت ) این اتفاق برام افتاد .

   + تصویر صفحه اول روزنامه
   + تصویر صفحه چهارم روزنامه ( جایی که مطلب من چاپ شد )
   + لینک مطلب من در سایت روزنامه سایه

دومین مورد سالگرد زنده یاد حسین پناهی بود که هر سال بهش می پرداختم و راجبش مطلب می نوشتم و به همه اس ام اس می زدم و یادآوری می کردم 14 مرداد رو ، روزی که حسین پناهی برای همیشه تو سال 83 از پیش ما رفت . اما امسال این کار رو هم نکردم .
سومین مورد روز جهانی چپ دست ها بود ، که مادرم تو این شرایط سختش بازم بهم تبریک گفت این روز رو و برام خیلی خوشایند بود مثل هر سال . اما بازم هیچی ننوشتم در موردش . با وجودی که امسال با پیگیری های من واسه اولین بار این مورد رو تو کنداکتور رادیو سلامت هم جا دادیم و قرار بود راجبش تو برنامه ها به طور جدی هم بپردازن اما چه سود که راسته میگن آدم از فردای خودش خبر نداره .
..... و کلی چیزای دیگه . که درسته در موردش ننوشتم و شاید خیلی هاش حس های لحظه هام بودن که الان دیگه نیستن و این خودش یه خوبی داره و اون اینکه من تو این روزها یاد گرفتم قدر لحظه های حالم رو بیشتر بدونم و ازشون استفاده کنم . چون چیزی که بهش نپرداختم خیلی راحت تو زمان حل شده و چیزی که ته نشین شده شاید خوده من هستم ....

منگنه به : یادها و خاطره ها, هرز نوشت, یه مورد خوب, دست نوشته های من

+ نوشته شده در  سه شنبه بیست و چهارم مرداد ۱۳۹۶ ساعت صفر   توسط میلاد  |