9 . " فوتبال یک مذهب است !! "

“به نظر من فوتبال برای همه است و همه حق دارند از دیدن فوتبال لذت ببرند . فوتبال یک مذهبی است که همه باید به آن دسترسی داشته باشند ، اینکه شما زن باشی یا مرد و یا از کدام منطقه باشی اهمیتی ندارد و همه باید به فوتبال دسترسی داشته باشند .”   زلاتان ابراهیمویچ کاپیتان تیم ملی سوئد

آیا اینکه همچون زلاتان ، فوتبال را یک مذهب بدانیم درست است ؟ پاسخ به این سوال شاید بتواند به ما کمک کند که بپذیریم فوتبال یک مذهب است و یا نه .  در مذهب اسلام هر جمعه ، آیین نماز جماعت برپا می شود و در روزهای عادی نیز تمام مسلمانان در اقصی نقاط جهان سعی می کنند در صفوف نماز جماعت در مساجد گرد هم بیایند . در مذهب مسیحی آیین رفتن به کلیسا هر یکشنبه ظهر انجام می شود و شاید با نگاهی به سایر مذاهب و ادیان از زرتشتی و کلیمی گرفته تا بودایی چنین مناسکی که هر هفته هم دینان یک آیین را گرد هم بیاورد وجود داشته باشد . اما تا به حال بیشتر نفراتی که در یک نماز جمعه ، یا یک ظهر یکشنبه در کلیسا گرد هم آمده اند چند نفر بوده است ؟ هزار نفر ، دو هراز نفر یا شاید اقراق آمیز بگوییم پنچاه هزار نفر !!! کدام مذهب و آیین است و کدام پرستشگاه در روی زمین وجود دارد که توانایی این را داشته باشد که هر هفته به طور متوسط 60 تا 70 هزار نفر را در یک جا جمع کند ؟! هیچ مذهب و آیینی قدرت چنین حرکت عظیمی را ندارد اما یک مذهب این کار را نه تنها هر هفته و نه فقط در یک گوشه دنیا بلکه در صد ها نقطه جهان تکرار می کند ! و آن مذهب و آیین فوتبال است . استادیوم هایی که شبیه پرستشگاه برای تماشاگران افراطی تیم ها می مانند ، جایی که بعد از ظهر های شنبه اکثر خانواده های انگلیسی ، آلمانی و ایتالیایی و اسپانیایی و فرانسوی در آن می گذرد و فارق ار هر نتیجه ای برای تیم ها رقم بخورد به عنوان تفریح و دور هم بودن دوستان و خانواده ها و از آن به عنوان یک اتفاق خوب در اکثر باورهای خانواده های اروپای پیشرفته یاد می شود . جایی که بعد از یک هفته فعالیت و کار با وجود تمام استرس ها و هیجاناتش به عنوان لحظه ای برای با خانواده بودن و آرامش توسط روانشناسان انگیلیسی تحلیل شده است . آری حضور در ورزشگاه ها به همراه دوستان و خانواده و فرزندان می تواند ذهن های مردمان اروپای مدرن را آماده  یک هفته کاری دیگر کند به امید یک آخر هفته دیگر در کنار دوستان با خوردن نوشابه ها و لذت بردن از دیدن بازی تیم محبوبشان ، و شاید به خاطر همین باشد که اکثر غول های فوتبالی اروپا قبل از شروع فصل تمامی بلیط های جایگاه ورزشگاهایشان به فروش می رسد و پیش خرید می شود چون آنها به دید یک آخر هفته در کنار دوستان و خانواده به مقوله رفتن به ورزشگاه و تماشای فوتبال و بازی تیم مورد علاقه خود نگاه می کنند .

      حال کیلیومترها مسافت از قلب اروپا  را طی می کنیم و به خاورمیانه و کشور ایران و شهر تهران می رسیم ، جایی که یکی از بزرگترین استادیوم های دنیا در دل آن جا خوش کرده ! استادیوم آزادی ، ورزشگاهی پر ابهت و استوار که یک سرمایه ملی می شود از آن یاد کرد وقتی به تمام ورزشگاه هایی که در طول چند سال گذشته ساخته شده و با وجود پانزده هزارنفری بودن امکانات کمپ های تمرینی تیم های محلی را هم ندازند . در ایران به خاطر نظم در برنامه ریزی که نمی توان هیچ وقت فهمید براساس چه معیار و استانداری صورت می گیرد  نمی توان ظهرها و عصرهای جمعه را مخصوص تماشای فوتبال دانست و می توان در هر روزی از هفته شاهد برگزاری حتی بعضا مهم ترین بازی های باشگاهی باشیم آن هم در ساعات کاری و پیک شلوغی شهر !! اما به هر حال برگزرای فوتبال در کشور ما هم عاشقان خاص خود را دارد که حتی در سخترین شرایط کاری و تحصیلی و در روزهای عجیب هفته هم بر سکوهای سیمانی و صندلی های زمخت و دردآور آزادی تکیه می زنند به امید پیروزی تیم هایشان و خالی کردن هیجانات درونی سرکوب شده . آری در ایران هم فوتبال یک مذهب است اما یک مذهب مردانه که حضور هر زنی در آن قدغن است و وجود یک زن در آن مثل بیماری طاعون خطرناک و جبران ناپذیر است نه تنها درفوتبال بلکه در ورزشگاه های تمام رشته ها مذهب ورزش در ایران مردانه است و وجود زنان سم است . چرا باید در جایی که تمام کشورهای پیشرفته دنیا به آن به عنوان جایی برای تخلیه هیجانات و بروز هیجانات مفید و لحظه ای در کنار دوستان بودن بعد ازیک هفته کاری نگاه می کنند ، کشور ما تفکیک جنسیتی قائل باشد !؟ شاید آن را بتوان در سرکوب حتی هیجانات مفید در جامعه ایران پیدا کرد جایی که حتی برای فوتبال هم سیاست تصمیم می گیرد و وزیر ورزش و دولتی ها برای زمان برزگرای بازی تصمیم گیری می کنند .

       به نظر من وجود مذهب فوتبال در ایران ، بسیار پر رنگ تر از حتی کشورهای مدرن اروپایی است ! شاید در بسیاری از کشورها جوانان آن کشور برای اینکه آخر هفته ای را با دوستان خود داشته باشند و لحظه ای با پدر خود باشند به استادیوم می روند و از امکانات بی نظیر استادیوم هم استفاده می کنند ، از خوردن غذا و نوشیدنی در کنار تماشای بازی مورد علاقه خود . اما در کشور ما ، جایی که نمی توان به همرا دوستان دختر خود به آنجا بروی جایی که نمی توانی خواهر  خود را به همراه داشته باشی جایی که نمی توانی به عنوان یک آخر هفته در کنار خانواده به آن نگاه کنی ، جایی که مثل یک کلنی و تجمع مردان می باشد که هر چه در آن هست زمختی و سفتی است از صندلی ها تا حرف ها و شعارها . پس در کدام مذهب چنین پیروانی وجود دارند که با وجود این همه سختی و این همه زورگویی باز هم دست از مذهب و آیین و کیش خود نکشند !؟ فقط و فقط در مذهب فوتبال ایرانی است که این همه عشق و علاقه جاری است . علاقه ای که بدون شک با حضور جنس مخالف یعنی زن ها در فضاهای ورزشی به خصوص ورزشگاه های فوتبال دو صد چندان خواهد شد اما همیشه به روی آن خط قرمز کشیده شده . جایی که عشق و علاقه در آن در زنان فقط و فقط در پای تلویزیون شکل می گیرد بدون حتی حس کردن فضا و اتمسفر استادیوم . اینجا واقعا مومنان سفت و سختی به این مذهب می توان دید که نظیرش در هیچ جای دنیا پیدا نمی شود .  پس من به این مذهب و آیین این مومنان ، مومنم که در هیچ جا عشق و علاقه را این چنین در هیچ مذهبی نمی توانم ببینم .

پ . ن : مطلب بالا رو برای کار کلاسی درس نظریه های جامعه شناسی نوشته بودم که خیلی دوسش داشتم و برای همین اینجا گذاشتم .....